คนบ่ฮู้ บ่ฮู้ดอก
ว่าต้องเหนื่อยเเละท้อ เจ็บคักส่ำใด๋
สองมือกอดกระเป๋า
สองเท้าก้าวขึ้นรถ
เเบกอนาคต เพื่อคนข้างหลัง
ตัวคนเดียว บ่มีไผร่วมทาง
มุ่งเข้าย่างสู่เมืองไกล
น้ำตาไหล ฮ้องไห้สุดเสียง
เฮ็ดได้เพียง กอดจะของเพื่อปลอบใจ
วาสนาคนจน บ่มีคนเข้าใจ
ท่องเเต่คำว่าตาย ไปรายวัน
คน บ่ฮู้ บ่ฮู้ดอก
ว่าต้องเหนื่อยเเละท้อ
เจ็บคักส่ำใด๋
อยากสิตาย เเต่กะบ่ตาย
เป็นความภูมิใจให้ไผบ่ได้เลย
คนบ่ฮู้ สิฮู้อิหยัง
ว่าต้องเเบกความหวัง ความฝันอิหยัง
ไว้มากมาย ถึกย่ำยีศักดิ์ศรี จากสายตาคนรอบกาย
เเต่เว่าหยังบ่ได้ ย้อนว่ายังมีคนยังรอ
น้ำตาไหล ฮ้องไห้สุดเสียง
เฮ็ดได้เพียง กอดจะของเพื่อปลอบใจ
วาสนาคนจน บ่มีคนเข้าใจ
ท่องเเต่คำว่าตาย ไปรายวัน
คน บ่ฮู้ บ่ฮู้ดอก
ว่าต้องเหนื่อยเเละท้อ
เจ็บคักส่ำใด๋
อยากสิตาย เเต่กะบ่ตาย
เป็นความภูมิใจให้ไผบ่ได้เลย
คนบ่ฮู้ สิฮู้อิหยัง
ว่าต้องเเบกความหวัง ความฝันอิหยัง
ไว้มากมาย ถึกย่ำยีศักดิ์ศรี จากสายตาคนรอบกาย
เเต่เว่าหยังบ่ได้ ย้อนว่ายังมีคนยังรอ
ถึกย่ำยีศักดิ์ศรี จากสายตาคนรอบกาย
เเต่เว่าหยังบ่ได้ ย้อนว่ายังมีคนยังรอ